گیسوان درد

وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد بیش‌تر تنهاست. چون نمی‌تواند به هیچ کس جز به همان آدم بگوید که چه احساسی دارد. و اگر آن آدم کسی باشد که تو را به سکوت تشویق می‌کند، تنهایی تو کامل می‌شود!

"سمفونی مردگان/ عباس معروفی"
 

گیسوان درد...

گُل به گِل، دریا به طوفان، من به انسان مبتلامن به انسان مبتلا، انسان به نسیان مبتلاخانه، خنجر؛ شانه، خنجر شد؛ مرا در بر گرفتشانه ی همخانه خنجر شد؛ مرا در برگرفتاز دل افتادم که بیدل ها به من آویختند«ساحل آشفته ی ما را به دریا ریختند»از دل افتادیم و بیدل ها به ما آویختند«کار دنیا بس که مهمل بود عقبا ریختند»من خداوند جهان بودم؛ نفهمیدیدم آه!جان جان جان جان بودم؛ نفهمیدیدم آه!واج واج هستِ من دستِ مصیبت نامه هااین مصیبت نامه سرخطِّ وصیت نامه هاپشت بغض این وصیت نامه خیلی حرف هاستپشت خیلی حرف ها هم روی صحبت با شماستمن که جان کندم به خوناب جگر غسلم دهیدبا سرشک چند طفل بی پدر غسلم دهیدمن که رفتم از سجلّ همسرم پاکم کنیدمن که رفتم در کنار مادرم خاکم کنید«کنت کنزاً مخفیاً» در زیر پای این و آنمن فرو می ریزم اما شهپدر خون جوانیک درخت از دفترت کم کن بیابانت به راهیک بهار از باورت خم کن زمستانت به راه«کنت کنزاً مخفیا» در زیر پای شهپدرمن تبار ازگریه بردم؛ شهپدر از ده پدر«استخوانم سرمه شد» سیمرغ قافم خسته استتنگدستی، وسعت مشرب به نافم بسته استمن که رفتم از من و کفر من ایمانی بسازاز خداوندی که ما بودیم دکانی بسازاژدهای هفت سر روییده است از شانه امافعی هفتادسر از شانه ی همخانه امچل چراغ از چل طرف نور و به ظلمت مبتلادامن امن جهان و من به وحشت مبتلادارد از کف می رود بعد از تو مولانای منبوی الرحمن بلند است از من و دنیای منای به جان افتاده ای پیوسته در تخریب منمن به ویرانی نظر دارم نه ویرانی به منقفل رفتن می زنم البته بر درهای خودپای می کوبم ولی بر گور باورهای خودخواب رفتن دیده ام تعبیر آن جز گور نیستبرف دیدم برف می دانم که جز کافور نیستعهد بستم بسته باشم چون خود و درهای خودزندگی را دوست می دارم ولی گیسوان درد...

آدم چایی را می‌‌خورد که به شاشیدنش بیارزد. "سمفونی مردگان/ عباس معروفی" گیسوان درد...